σ' έναν ακροβάτη που τραμπαλίζεται όταν τα φιλιά, του αφήνουνε σημάδι...

Δεκέμβριος δεν ήτανε? σε σένα μιλάω ακροβάτη...θυμάσαι πότε μου πες για πρώτη φορά "μη"; Εγώ θυμάμαι... ήταν Δεκέμβριος.. δεν μπορώ να πω ο΄τι σ' αγάπησα εκείνη τη μέρα. Όχι θα ήταν ψέμα. Είχα όμως καταλάβει πως σ' έβλεπα κάτι παραπάνω από φίλο. Όχι όμως για τη σάρκα..
Δέθηκα μαζί σου και σιγά-σιγά κατάλαβα πως άρχισαν οι αλυσίδες να με δένουν σφικτά μαζί σου.
Καθημερινά έβρισκα και κάτι νέο σε σένα, που πιο πολύ με έφερνε κοντά σου. Μαζί σου ένιωθα άνθρωπος..Δεν μπορώ να σου πω πως είναι να νιώθεις άνθρωπος... πιο πολύ όμως ένιωσα γυναίκα.. με μέθαγε η ιδέα να σε συναντήσω...
Δεν πέρασε πολύς καιρός αλλά σ' αγαπούσα πια, σ' αγαπούσα πολύ, σ' αγαπούσα στ' αλήθεια.. Εκείνη τη μέρα δεν ήθελα να σκέφτομαι τα γιατί και τα διότι.. ήθελα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω και να ναι γύρω μου γιορτή όπως μουρμουρίζει ο Γιάννης
Την ένιωσα την αστραπή στα μάτια σου ακροβάτη, την ένιωσα μα δεν την είδα. Λαμπάδιασε η καρδιά μου από έρωτα, φουρτούνιασε ο νους μου από το φόβο της αγάπης. Φωτιά και νερό σ' ένα αξεδιάλυτο σμίξιμο. Την ένιωσα τη λάμψη μέσα στα μάτια σου ακροβάτη, την ένιωσα μα και τη νιώθω ακόμα.
Όσο περνάει ο καιρός κλείνουν οι αλυσίδες..
Αυτό που περιμένω τώρα είναι να κλείσουν οι αλυσίδες να πάμε κόντρα στον καιρό και να μην είσαι μόνος...ακροβάτη!