όταν αρχίσω να σου μιλάω, μου φαίνεται ότι δε θα τελειώσω ποτέ . Έχω την ανάγκη να σου πω τόσα πολλά που δεν ξέρω αλήθεια, αν θα βρουν οι σκέψεις μου, τα λόγια τους για να σου μιλήσουν... Αν θα βρει η ψυχή μου τη γαλήνη της , αλήθεια, αφού όλες οι μύχιες σκέψεις μου, γίνουν ξεκούρδιστες νότες στ' αυτιά σου. Ξέρεις? Δεν είμαι σίγουρη αν ξέρεις... μάθε λοιπόν πως για μένα όσα ζήσαμε ήταν κάτι σαν ένα όνειρο που έμεινε μισό, που άφησε ρυτίδα στο νεανικό μου πρόσωπο.. Αυτό το όνειρο που σημάδεψε την αγνή μου τότε καρδιά δε θα ολοκληρωθεί ποτέ... αφού όπως όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν.. έτσι κι εμείς, αν και ανολοκλήρωτο, το τελειώσαμε το δρομολόγιο που μας όριζε να ζήσουμε... το τελείωσες!

Δεν είπαμε πολλά, αφήσαμε πολλούς καφέδες στη μέση, πολλά μπουκάλια άδεια στο τραπέζι, πολλές σκέψεις αμίλητες, πολλά ταξίδια χωρίς προορισμό, πολλά αεροδρόμια με άδειους διαδρόμους, γιατί δεν περπατήσαμε ποτέ χέρι-χέρι, δεν πορευτήκαμε παράλληλα σ' αυτή την ακαθόριστη διαδρομή..
Πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν πολλές ώρες σκέψεις, αναζήτησης , αμφισβήτησης, ενοχών, καρδιοκτύπια δίχως λογική και ένα γιατί.. Γιατί περιφρονείς αυτό που μένει μαζί σου; Γιατί αφού έφυγες η σκιά σου κυνηγάει πάντα τη δική μου; Αυτή θα ναι πια η ζωή σου. Πάντα θα περιφρονείς αυτό που μένει δίπλα σου και πάντα θα κυνηγάς αυτό που φεύγει ...
Κάποτε μου έλεγες πως μ' αγαπάς, πως είσαι κάτι σαν ερωτευμένος, όμως όλα ετούτα, τα δήθεν λόγια καρδιάς, δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Η αληθινή αγάπη βρίσκει τρόπο και γκρεμίζει τα εμπόδια, βρίσκει το σωστό δρόμο και όλα τα προσπερνάει.. όποιος δρόμος και να είναι αυτός! Εσύ είπες ότι δείλιασες, ότι όμως έκανες το σωστό.. Χρειάστηκαν μόνο έξι μήνες για να φανεί πώς δεν έκανες το σωστό. Ξεχνάς ε? Επιλεκτική μνήμη? Σε βολεύει τόσο να ξεχνάς τα λάθη σου γιατί ως εγωιστής τα κράταγες μόνο για σένα..Ο Γκαίτε έγραψε κάπου "ξεχνάμε εύκολα τα λάθη μας, όταν είναι γνωστά μόνο σε μας..".
"Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες" μου αφιέρωσες στο άδειο silk cut σου και μου το έδωσες κάποια Χριστούγεννα. "Θα σαι για πάντα στην καρδιά μου" είπες μια μέρα κάποιου τρελού Απρίλη .."Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα" τραγουδάνε ο Πάνος και ο Χάρης στο ξεκούρδιστο τρανζίστορ της μάνας μου. Εγώ όμως ένα θα σου πω πως το ψέμα του παρελθόντος θα το τιμωρήσει η αλήθεια του μέλλοντος.
Γυρνάω την ταινία 6 χρόνια πίσω, που μου είπες πως μ' αγαπάς και γυρνάω στο σήμερα που τώρα πια δε μιλάμε, που είμαστε αλλού η θάλασσα και αλλού το πλοίο. Και όμως όταν εμφανίζεσαι, αισθάνομαι σαν μαριονέτα, σαν άβουλη μαριονέτα. Σαν να με υπνωτίζεις.. ένα αδιευκρίνιστο καρδιοχτύπι αγωνίας. Και εκεί που σκοντάφτω στην απουσία σου να μαι να κινούμε στους ρυθμούς σου και πάλι. δε μ' αρέσει ο ήχος σου όμως και κουράστηκα αυτό το ταγκό που δεν 'έχει πάθος , που δε διψάνε τα κορμιά μας , που δε ριγάει το μυαλό μας, που δεν πάλλονται όλες οι αισθήσεις μας.. Σε αφήνω τώρα...
Ζήσε, ονειρέψου, σκέψου, κλάψε, θυμίσου, αναρωτήσου.
χαίρε...