αιώνιος εραστής διηγείται...

Η μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια της ζωής μου στάθηκαν οι γυναίκες. Σε ξάφνιασα; Υπήρξα "ιδανικός κι ανάξιος" αναγνώστης τους. Αλλά και ισόβιος φοιτητής, αφού το διδακτορικό μου για κείνες υπήρξε μια ουτοπία, παρέμεινε και παραμένει αιωνίως ανολοκλήρωτο. Ευτυχώς! Δε νομίζω να υπάρχει πανεπιστήμιο για να με δεχθεί.
Τι θράσος να θέλεις να εξαντλήσεις .... διδακτορικά τη θάλασσα. Πώς το έχει πει ο Σεφέρης: "τη θάλασσα, τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;". Πιστεύω ότι η γυναίκα είναι σαν τη θάλασσα. Γαλήνια, σαγηνευτική, λαμπερή, απέραντη. Σε θωπεύει, σε δροσίζει, σε χαλαρώνει, σε λυτρώνει. Αφρισμένη, θυμωμένη, σκοτεινή, φουρτουνιασμένη. Σε ταράζει, σε ζαλίζει, σε φοβίζει, σε εξουθενώνει. Έχει την κάλμα της, τα μελτεμάκια της, τα μποφόρ της. Έχει τις... περιόδους της, τις ορμόνες της , τα γυναικολογικά της. Αιδοίον Πέλαγος, Αιγαίον Πέλαγος. Γυναίκα και θάλασσα, γένους θηλυκού και τα δύο!
Σημασία έχει να πας με τα νερά της. Χρειάζεται να την ανιχνεύσεις, να την αγκαλιάσεις, να κολυμπήσεις απαλά και ήρεμα μέσα της, να μη βιάζεσαι, να νιώσεις τους χυμούς της, ν' αφεθείς στο υγρό στοιχείο της, να διαισθανθείς την ανωτερότητά της. Ν' ακούσεις το φλοίσβο των κυμάτων της, να πλεύσεις ανάλογα με τις διαθέσεις της. Δεν τη χορταίνει το μάτι σου. Ατελείωτη, ανεξάντλητη. Άντε και βούτηξες μέσα της, σιγά μη βρεις το βυθό της. Νομίζεις ότι τον βρήκες. Σε ξεγελάει και σε ρουφάει. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Δε βρίσκεις άκρη. Χάσμα χασμάτων. Αχανές!
Τη θάλασσα όμως μπορεί να τη μάθεις, να την κολυμπήσεις, να την εξερευνήσεις. Τις γυναίκες; Θεός κι η ψυχή τους!
Εγώ όμως όρθιος στη γέφυρα, θαλασσοπόρος, μέσα σ' όλα. Τι κι αν κινδύνεψα από τα κύματά της, τι κι αν έφαγα χυλόπιτες και έμεινα στα κρύα του λουτρού. Έχει ο καιρός γυρίσματα.
Σίγουρα κάποιες στιγμές θα χαρείς κι εσύ την υπέρτατη γλύκα του μελιού της. Κι αν σε τσιμπήσει καμιά φορά με το κεντρί της, δε χάθηκε ο κόσμος. Κάποια άγαρμπη κίνηση θα' κανες και θα της τσαλάκωσες τα φτερά. Μ' ένα χάδι, με μια καλή κουβέντα, με μια ανοιχτόκαρδη αγκαλιά που θα της προσφέρεις, όλα θα γίνουν μέλι γάλα. Κι άντε πάλι από την αρχή... Γιατί το παράπονο και η κοκεταρία είναι στη φύση της. "Καρδιά παραπονιάρα" δε λέει ένα λαϊκό άσμα; Η γκρίνια της τελειώνει ποτέ , νομίζεις; Δεν μπορείς ούτε καν να της την αφαιρέσεις. Είναι σαν να κόβεις ένα μέρος του σώματός της. Όχι ότι δεν υπάρχει και αντρική γκρίνια. Είναι χειρότερη ασυζητητί αλλά πιο σπάνια..
Δύσκολο πράγμα η σχέση, η συμβίωση. Να είσαι τρυφερός με τις γυναίκες. Αυτό νομίζω είναι το άλφα και το ωμέγα. Και ν' αντέχει ο ένας τον άλλο, κυρίως εκείνη εσένα. Υπομονή χρειάζεται. Υπομονή και αγάπη.