Κοιτάζω το κόκκινο κερί που έλιωσε, που έγινε ένα με τη νύχτα και μεταμορφώθηκε σε σταλαγμίτη ανάγλυφο. Ήταν όνειρο; Μια γλυκιά φρεναπάτη; Μ' έκοψες στα δυο με το χαστούκι της λογικής, μ' έκανες να πετάω με τον αναπάντεχο ερχομό σου.
Αγγίζω το λιωμένο κερί κι αναρωτιέμαι αν έλιωσες κι εσύ. Αν το χάδι μου ήταν αρκετό στο τραχύ μάγουλο σου, στον αδάμ του λαιμού σου, στην ιλιγγιώδη κορυφογραμμή των χειλιών σου, στη χαίτη των μαλλιών σου, στο μελαγχολικά πυρωμένο βλέμμα σου, στα στραπάτσα της φευγάτης καρδιάς σου.
Στην αγκαλιά σου κούρνιασα, αφέθηκα σε μια στάλα ύπνου, μακριά από τις σκοτούρες. Με κρυφοκοίταγες, είπες, και χαιρόσουν, αυτή την αιώνια στιγμή...
Κρατάω τις ευωδιαστές μυρωδιές σου, ανεπαίσθητες και απόκρυφες. Η αδεξιότητα, ο πόθος και η αμηχανία μπερδεύτηκαν μέσα μου. Συγγνώμη που δεν "έφυγες" πρώτος εσύ στο λιώσιμο του μετάλλου.
Το παιχνίδι και το ταξίδι είναι στα χέρια σου.