Ο πόνος μπορεί να ρθει δε φοβάμαι πια... λέω. Μου έμαθες πολλά. Σκληρά μ' έκανες να καταλάβω ότι δεν πρέπει να απαιτούμε πολλά απ τους ανθρώπους και τα πράγματα... όχι πολλά απ' τη ζωή που ξέρει τι δίνει και που ξέρει τι αρνείται και γιατί. Σκληρά μ' έκανες να καταλάβω ότι ο άνθρωπος οφείλει να ζει μόνος τη ζωή του. Όσο πολυπληθείς κι αν είναι οι φίλοι του, όσο τίμιες κι αν είναι οι φιλίες του, όσο βαθιές κι αν είναι οι αγάπες του, υπάρχει ένα ιερό στο βάθος του εαυτού μας, της ψυχής μας που κατοικείται απ' τα τραγούδια μας, τα όνειρα μας, τις ηδονές μας, τις μύχιες σκέψεις μας, τους στόχους και τα ιδανικά μας, κι όπου κανένας δεν μπορεί να εισχωρήσει. Σκληρά μ' έκανες να καταλάβω ότι τα πράγματα αυτού του κόσμου έχουν ένα τέλος. Τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει, γιατί όλα τελειώνουν και η λέξη "αιώνιος" δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Δέχομαι τις ρήσεις σου , αλλά όχι την τελευταία! Εκτός από τις σκληρές καταφάσεις σου, η άγρια ψυχή του χαϊδεμένου παιδιού πιστεύει στο όνειρο της. Το "αιώνιο" πρέπει να υπάρχει, σε κάποιο μέρος πρέπει να υπάρχουν τα αιώνια πράγματα, που δεν έχουν τέλος. Έχω ανάγκη απ' αυτά τα πράγματα, προς αυτά θέλω να πηγαίνω.
Ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρω;
Από πού περνά ο καλός δρόμος;